Wat ontstaat er als tijdelijkheid de ruimte krijgt in een straat in transitie? Deze portrettenreeks belicht de betrokkenen bij Pension Almonde. Dit keer: de Frans-Nederlandse stadsnomade Olaf Drancourt (21). Zijn jeugd en studietijd bracht hij in Frankrijk door. Nu begint hij een heel nieuw leven in Nederland.
Op zomaar een regenachtige dag half oktober kwam hij aan. Rechtstreeks uit Frankrijk, vergezeld door zijn moeder, zusje, broer en neef. “Ze stonden erop. Als ik dan toch zou gaan, dan zou mijn leven in Nederland beginnen met een korte familievakantie. Tot nu toe betekende Nederland voor mij: Sinterklaas en vakantie. Nu ik er woon, is dat beeld wel bijgesteld.”
Met een auto vol spullen reden ze de straat in en gelijk kreeg hij hulp met het uitladen van de twee beeldschermen, wat technisch gereedschap, kleding en beddengoed. Daar stond hij dan voor Pension Almonde. “Ik had een nette, gemeubileerde studentenflat verwacht.”
Klussen voor de huur
Wat hij kreeg was een vieze, lege woning met oud behang. In korte tijd knapte Olaf Drancourt – of Drancourt-Van Kester, maar daarover later meer – het hele appartement op nummer 167 op in ruil voor een korting op de huur. Kort daarna konden zijn huisgenoten Ioana en Evelijn er zo intrekken.
Verlegen, met een licht terughoudende tred – hij weet niet zeker of de anderen thuis zijn – laat hij het huis zien. Het weinige meubilair dat er staat, vond hij op straat of ruilde hij in het Ruilhuis. Behalve het bureau en de eettafel, die kocht hij tweedehands. “De vloer die de oude bewoners eruit moesten halen, vond ik weer terug bij het grofvuil op straat. Die heb ik grotendeels weer teruggelegd.”
Anoniem Parijs
De keuze voor dit nieuwe, onbekende leven in Nederland begon allemaal met een heftige tijd tijdens zijn studie motorvoertuigtechniek in Parijs. De studie leek een droom, want hij is gek op auto’s. Maar de realiteit viel tegen.
“Dit is niet netjes om te zeggen, maar ik haatte het daar”, verzucht hij. “Als plattelandsjongen kon ik er moeilijk vrienden maken. Ik woonde in een banlieu van Parijs. Er stonden soms auto’s in de fik. Het sociale woonblok waar ik woonde zat vol mensen met psychische problemen. Ik hoorde mijn buurman vaak aan de telefoon schreeuwen. ‘Ik ga je doodmaken’, riep hij dan. Soms was er drugsonderzoek, dan moest ik elke keer al m’n zakken legen als ik de straat in en uit wilde. Gelukkig zag ik vanuit mijn raam één boom. Dat is bijzonder hoor in Parijs!”
Terug naar het dorp
Naast auto’s is de natuur heel belangrijk voor Olaf. Zijn vader is herborist. Zijn moeder, een Nederlandse die al meer dan 30 jaar in Frankrijk woont, is ooit geëmigreerd uit liefde voor de bergen. “Bomen zijn heel belangrijk voor mij om me goed te voelen. Vuur ook trouwens. En sneeuw! Ik ben graag in contact met de elementen. Hier in de stad moet ik mijn plek vinden.”
Toen hij na 3 jaar alleen in de metropool eindelijk zijn diploma op zak had, wilde hij niets liever dan terug naar zijn dorp in de buurt van Annecy, naar zijn vrienden en zijn auto’s. “Twee maanden heb ik daar als postbode gewerkt. Ik had het platteland geromantiseerd. Mijn vrienden waren ook allemaal gaan studeren. Het was er eigenlijk saai geworden.”
Beeld bijstellen
Opnieuw moest hij zijn beeld grondig bijstellen. “Ik verbaasde me over de plek waar ik terecht gekomen was. Dit is geen nette studentenflat! De gemeenschappelijke woonkamer is door kunstenaars ingericht. Er zit een gat in de muur! Ik leef nu tussen de artiesten. Daan, de waard van het pension, bleek geen verhuurmakelaar in net pak, maar een man met lang rood haar, een kunstenaar en een toegankelijk persoon.”
Inmiddels heeft hij zijn draai gevonden. Hij vond een baan als automonteur bij Mercedes in Naaldwijk. Dat is wel even wennen: 40 uur per week hard werken tussen de mannen uit het Westland. “Ze staan wel heel anders in het leven dan ik. En door zoveel te werken mis ik veel van het leven in de community. Veel anderen hebben een vrij leven of zijn student. Gelukkig is er bijna elke avond wat te doen.”
Radioshow
Sinds kort presenteert hij elke woensdagavond zijn radioshow @Olaf & live op de bewonersradio van de Almondestraat. Het thema? Je beeld bijstellen. “Ik vertel wat mensen moeten tekenen. De tekeningen van de mensen hier uit het pension blijken dan allemaal andere interpretaties van het beeld dat ik heb geschetst, vaak zagen ze het op een heel andere voor zich. Een beetje zoals mijn ervaringen tot nu toe met het leven.”
Hij heeft nog geen concreet plan voor zijn leven als de Almondestraat in juli gesloopt wordt. Het liefst zou hij als een echte nomade in een caravan wonen. Of met mensen van het pension een ander huis zoeken. “Mijn uiteindelijke doel is om een leuk meisje te ontmoeten en met haar te gaan wonen. Misschien in Frankrijk. Met een poes. En sneeuw.”
UPDATE: Vanwege het Coronavirus verblijft Olaf in quarantaine in zijn dorp in Frankrijk. Hij is van plan om terug te komen zo gauw de grenzen weer open zijn en de situatie veilig is.
In Pension Almonde wonen ‘moderne stadsnomaden’, mensen die via de reguliere wegen geen woning kunnen vinden in Rotterdam of die kiezen voor een levensstijl zonder vaste huur- of koopwoning. In deze serie tekent stadsgeograaf en tekstschrijver Daphne Koenders de uiteenlopende verhalen van de bewoners en betrokkenen van Pension Almonde op en fotograaf Frank Hanswijk neemt hun portretten. Lees de andere portretten op de pagina Nieuws.